Chomik
Jeżeli ktoś nie ma warunków do trzymania psa lub kota, a chciałby mieć w domu jakiegoś pupila to nie ma nic prostszego jak wziąć sobie pod opiekę chomika. Jest to malutkie zwierzątko nie wymagające większej opieki, jednakże jak każde zwierzę domowe, powinno być otoczone miłością i opiekuńczością. Pomimo tego, że jest to zwierzę małe, powinniśmy mu zapewnić odpowiednie warunki do życia. Obecnie na rynku jest spory wybór klatek czy też akwariów, w których nasz pupil będzie się czuł znakomicie. Należy pamiętać, że to zwierzątko, jak każde inne, potrzebuje stałego dostępu do wody i jedzenia. Nie możemy także zapominać o czyszczeniu jego małego domku, gdyż wszystkie swoje potrzeby robi właśnie tam i może się czuć bardzo niekomfortowo, a nawet może nam zachorować jak będzie miał mokre i zanieczyszczone trociny. Pomimo swoich małych rozmiarów, chomik jak każde inne zwierzę domowe, może stać się naszym dobrym przyjacielem, trzeba tylko pamiętać o poświęcaniu mu odpowiedniej ilości uwagi i zabawy. Pies jako zwierzę domowe zyskał sobie grono wielu wielbicieli, jednakże stało się to nie bez powodu, gdyż jak wszyscy wiemy pies jest uważany za najlepszego przyjaciela człowieka. Na to miano zasłużył sobie swym oddaniem i przywiązaniem do pana, co każdy kto w swoim życiu posiadał psa, na pewno potwierdzi. Jak każdy członek rodziny, bo śmiało można go do rodziny zaliczyć, pies potrzebuje opieki i uwagi. Jeżeli będziemy dobrzy dla psa, on odpłaci nam tym samym i będzie naszym najlepszym towarzyszem do końca. Pies jest bardzo cierpliwym i wytrwałym uczniem, dlatego jest bardzo podatny na tresurę, ale nie każdy z nas wie, że my również wiele uczymy się od niego, ponieważ tylko naprawdę odpowiedzialny i czuły człowiek może stać się dobrym panem. Mówi się o niesamowitej więzi jaka łączy człowieka z psem, co widać na przykładzie psa przewodnika, który staje się oczami dla niewidomego i prowadzi go bezpiecznie przez pełne niespodzianek życie. Zarówno w domu jak i na dworze pies staje się naszym prywatnym ochroniarzem i zawsze będzie z całych sił chronić to co dla niego najcenniejsze, a mianowicie, nas samych.
Pora roku nie ma wpływu na wydawanie na świat potomstwa przez szczury. Jednak tą decyzję należy dokładnie przemyśleć. Przed planowaniem ciąży u samicy trzeba zastanowić się nad lodem nowo narodzonych szczurków, tzn. czy w razie dużej ilości młodych będą zainteresowani kupnem ich (znajomi czy sklep zoologiczny). Szczury osiągają dojrzałość płciową mając ok. trzech miesięcy. Ciąża trwa trzy tygodnie. W tym czasie nie powinno się narażać samicy na stresowe sytuacje, czyli przenoszenie jej do innej klatki, zmiana wystroju klatki czy nagła zmiana pożywienia. W czasie pierwszej połowie ciąży należy przyszłej matce zwiększyć dzienną dawkę pożywienia o 1/3 zwykłej porcji a w drugiej należy podwoić tą porcję. Wiąże się to z potrzebą odkarmienia i uformowania kilkunastu płodów. Nie należy ingerować w poród samicy, gdyż istnieje możliwość, iż matka zagryzie młode. Dopiero gdy matka opuści gniazdo można zobaczyć młode szczurki. W pierwszych dniach po porodzie nie sprzątamy klatki tylko ewentualnie dosypujemy ściółkę. Szczury pomimo powszechnej opinii o przenoszeniu chorób wcale nie są bardziej niebezpieczne niż trzymaniu w domu psa czy kota. Choroby były przenoszone przez dzikich przodków udomowionych szczurów. Psy i koty mają możliwość wychodzenia na dwór, co wiąże się z możliwością nabycia jakiejś choroby. Natomiast szczury domowe nie wychodzą na spacery i nie są narażone na kontakt z zarażonym osobnikiem. Ludzie coraz częściej decydują się na hodowlę tych gryzoni ze względu na to, iż są to bardzo przyjazne człowiekowi zwierzęta. Bardzo szybko się przyzwyczajają do swojego właściciela. Ich utrzymanie nie jest kosztowne, gdyż ich dzienne zapotrzebowanie na pokarm nie jest duże. Poza tym sam koszt związany z zakupem tego zwierzęcia jest niewielki, ok. 10 zł. Droższe jest samo wyposażenie oraz zakup klatki. Jednak radość z posiadania takiego żywiołowego zwierzęcia rekompensuje każde wydatki. Jest to zwierzę bardzo inteligentne, trzeba zwrócić uwagę na ich zapał do nauki oraz pokonywania przeróżnych przeszkód. Od dawna panują spekulacje na temat eksperymentów na szczurach: czy są one etyczne czy też nie. Większość społeczeństwa opowiada się za poprzestaniem eksperymentów na zwierzętach. Uważa się, że to przyczynia się do cierpienia niewinnych małych stworzeń, gdyż często są poddawane bardzo ciężkim badaniom, np. testuje się działanie pewnych środków czy kosmetyków. Jeśli jest to możliwe warto znaleźć inny sposób przeprowadzania eksperymentów, aby nie męczyć szczurów lub innych gryzoni. Szczury są idealnym materiałem badawczym, gdyż są łatwe w hodowli, jest duża ilość młodych w miocie, można szybko uzyskać następne pokolenie oraz potrzebne są niewielkie wymiary, które oznaczają nieduże koszty ich utrzymania – budynki, wyżywienie i obsługa. Szczury laboratoryjne są najczęściej albinotyczne – białe z czerwonymi oczami. Zdarzają się również szczury o umaszczeniu szarym, kremowym ,czarnym lub brunatno – siwe, tzw. szczury kapturowe – dwubarwne z ciemną głową i grzbietem, reszta jest zwykle biała.
Szczury mają zdolność do uczenia się oraz pokonywaniem stawianych im przeszkód. Dlatego właściciele tych zwierząt powinni dbać o to, aby ich podopieczni mogli kształtować w sobie tę zdolność. Należy robić im testy na inteligencję, a dobrze wykonane zadanie nagradzać, co dodatkowo motywuje zwierzę. Najbardziej znanym testem jest labirynt. Polega to na obserwowaniu popełnionych błędów przez szczury. Dobrą metodą jest również test pustego pola, czyli badanie aktywności ruchowej. Pole do obserwacji dzielimy narysowanymi liniami na kwadraty. Polega to zliczeniu ile linii pomiędzy kwadratami przekroczy szczurek w ustalonej jednostce czasu. Skrzynka Skinnera umożliwia obserwację procesu uczenia się. Zwierzę jest umieszczane w skrzynce, w której jest dźwignia, karmnik oraz pewne źródło dźwiękowe bądź wizualne. Najpierw wydanie nagrody jest spowodowane naciśnięciem dźwigni, jednak za każdym razem dodawane są kolejne utrudnienia, które mają rozwinąć inteligencję badanego szczura. Oczywiście ważny jest również okres badania. Pomieszczenie dla gryzonia powinno być szczelnie zamykane, aby nie mogło samo opuszczać swojego legowiska. Może je opuszczać jedynie pod opieką właściciela. Klatka powinna być na tyle duża, aby szczur mógł się swobodnie poruszać. Powinna być wykonana z materiału odpornego na działanie moczu oraz detergentów. Jej elementy nie powinny ulec przegryzieniu przez szczura. Klatka nie może być szczelnie zakrywana, musi być zachowana wymiana powietrza. Zakrycie powoduje koncentrację amoniaku z moczu. Można ją zakupić w sklepie zoologicznym lub samodzielne jej wykonanie. Nie należy ustawiać klatki na parapecie okiennym ze względu na nasłonecznienie lub obecność kaloryfera. Takie legowisko warto umieścić w narożniku pokoju, co jest związane z naturalną potrzebą szczurów ukrycia przed wrogiem. W jej wnętrzu powinna znajdować się ściółka, która pochłania mocz. Najlepsze są trociny, które dobrze pochłaniają wilgoć i nie wymagają długiego sprzątania. W razie wątpliwości należy się skonsultować z właścicielem sklepu zoologicznego.
Łosie to zwierzęta bardzo popularne w Europie, Chinach, na Syberii, w Stanach Zjednoczonych. Najmniejsze łosie ważą około 300 kilogramów, ale największe nawet ponad 800 kilogramów. Łosie to zwierzęta, które prowadzą dzienny tryb życia i właśnie w ciągu dnia wybierają się na żerowanie. Mają bardzo wrażliwy słuch oraz węch. Poza tym potrafią także pływać. Samce łosia zazwyczaj żyją w samotności poszukują samic dopiero na okres godów, po czym po porodzie opuszczają je i wracają na swoje dawne terytorium. Łatwo poznać, kiedy łosie są w okresie godów, gdyż w tym czasie toczą walki o samice i wydają charakterystyczne odgłosy przypominające stękanie. Okres ciąży trwa u samicy ponad 260 dni, a z jednego miotu rodzi się do 3 młodych łosiątek. Łosie żywią się zielonymi liśćmi zrywanymi bezpośrednio z drzew, obgryzają także korę z drzew, czasem nawet zdarza im się obgryzać miękkie igły. Charakterystyczną cechą łosi jest długie poroże z licznymi rozgałęzieniami. Ich sierść ma barwę brunatną, ale tylko latem, gdyż zimą pokrycie skóry trochę szarzeje. Sarna łatwo przystosowuje się do życia w różnym środowisku. Można ją spotkać w lesie, jak i na łąkach, bagnach, w górach czy też na terenach podmokłych. Latem sarna przybiera kolor rudy, natomiast zimą zmienia barwę na szarą. Sarny linieją dwa razy do roku, pierwszy raz wiosną, a kolejny raz tuż przed zima. U młodych saren poroże zaczyna pojawiać się w trzecim miesiącu życia. Najpierw przypomina one niewielkie szpice, a potem z biegiem czasu przeradza się w poroże. U samca sarny jeszcze przed ukończeniem roku poroże jest już dojrzałe. Jednak sarny poroże zmienia się każdego roku, gdyż sarny zrzucają je każdego roku jesienią. Z każdym rokiem nowe poroże jest większe. Sarny w naturalnych warunkach boją się rysiów, wilków oraz dużych psów. Charakterystyczną cechą jest również to, że latem sarny żyją samotnie, natomiast na okres zimy łączą się w większe grupy i razem zimują. Za pożywieniem chodzą o każdej porze dnia w zależności od potrzeb pokarmowych. Sarny mają bardzo dobry słuch oraz węch.