Syrena
Nie wiadomo, czy syreny, bohaterki opowieści żeglarzy to morskie krowy, czy bujna wyobraźnia podróżników.powieści snute przez powracających z morskich podróży żeglarzy opowiadały o pięknych syrenach wabiących przebywających na morzu. Poddanie się śpiewowi morskich piękności kończyło się tragicznie dla morskich wędrowców. O syrenach pisał również Krzysztof Kolumb.Na temat istnienia owych piękności nauka nic nie wie. Należy jednak przypuszczać, że marynarze widzieli diugonie lub manaty, nazywane również syrenami lub morskimi krowami. Zwierzęta te przypominają nieco swoim wyglądem foki. Ciało o walcowatym kształcie zakończone jest ogonem przypominającym łopatę. Przednie kończyny są w kształcie wioseł, a tylne zostały zastąpione przez ogon. I manaty i diugonie są jednak dużo większe niż człowiek, mierzą, bowiem około dwóch i trzech metrów. A ich twarze na pewno nie przypominają oblicza pięknej kobiety, nie mają zębów, górna warga podzielona jest na dwie części. Zwierzęta te są bardzo spokojne, żyją w przybrzeżnych lagunach, w rzekach niedaleko ujścia do morza. Żywią się roślinami i opadłymi do wody liśćmi. Powoli pływają pod woda, co jakiś czas wynurzają się w celu zaczerpnięcia powietrza. Potężne żółwie, których smaczne mięso przyczyniło się do drastycznego zmniejszenia ich ilości.W siedemnastym wieku zostały odkryte wyspy położone na Oceanie Spokojnym na wschód od wybrzeży Ameryki Południowej. Otrzymały one nazwę Galapagos, co w języku hiszpańskim oznacza Wyspy Wielkich Żółwi. Odkrywcy wysp znaleźli na nich wiele nieznanych dotąd zwierząt, a wśród nich potężne żółwie. Stare żółwie z Galapagos mają pancerze mierzące nawet metr długości. Pancerz jest skuteczną bronią, ponieważ ochrania nie tylko korpus zwierzęcia, ale może ono schować w nim głowę, nogi i ogon. Nogi tychże żółwi przypominają nogi słonia, są masywne i pokryte twardymi łuskami. Żółwie żywią się roślinami, a ich otwór gębowy nie jest wyposażony w zęby tylko listwy rogowe, które miażdżą i tną pokarm. Do życia potrzebują słodkiej wody, jeżeli na wyspie jej nie ma zjadają duże ilości kaktusów, aby uzupełnić jej braki. Poruszają się powoli idąc szeroko rozstawionym krokiem. Nie muszą się nigdzie spieszyć, bo w przypadku jakiegoś zagrożenia chowają się w skorupie.Szybko ludzie stwierdzili, że mięso żółwi jest bardzo smaczne. Zwierzęta zabierano, więc na statki, składano w ładowni i dostarczały one żywego mięsa. Symbol polowań w czasach Jagiellonów.Żubr w czasach, kiedy ziemie Polski pokrywała gęsta puszcza, żył na całym jej terenie. Regularne zmniejszanie się terenów leśnych doprowadziło do zagłady tego zwierzęcia w jego naturalnym środowisku. Na początku XX wieku okazało się, że nie ma ani jednego wolno żyjącego żubra. W czasach, kiedy żubr zamieszkiwał Puszcze Białowieską kilku przedstawicieli tego gatunku zostało przekazanych do ogrodów zoologicznych i dzięki temu posunięciu udało się odtworzyć gatunek. Na wolność wypuszczono dwa żubry marząc, o tym, aby znowu było ich stado. Starania powiodły się i obecnie można je oglądać w Puszczy Białowieskiej, w Puszczy Boreckiej i w Bieszczadach. Żubry są dużymi zwierzętami mierzącymi około dwóch metrów w kłębie i ważącymi do tysiąca kilogramów. Samice są znacznie mniejsze od samców. Cechą charakterystyczną samców jest wielki łeb z gęstą grzywą i długą brodą, masywna klatka piersiowa. Mimo swej wagi zwierzęta poruszają się bardzo zwinnie i szybko. Jednakże słabo widzą, co natura zrekompensowała im dobry węchem, pozwalającym stwierdzi, czy nie zbliża się zagrożenie.